می افتند و جمله می شوند

انشای پاییز خواندنی است...

پی نوشت:

دلتنگم در ازدحام روزهای سرد و برگ ریزان پاییزی ...

بزرگیش را ... سکوتش را ... عظمتش را ...

اُبهتش را ... تنهاییش را ...

حکمتش را ... صبرش را ... و ... و ...

بودنش عادتیست ، مثل نفس کشیدن !

خدا را میگویم ...

پی نوشت:

کاش به درجاتی برسم که تمام وجودم خدا شود ... و خواستن توانستن است ... پس من می توانم و می شود... بسم الله ...

نه به چتر نیازم است نه دست همراه.

خودم را در بغل میفشارم ...

تا تمنای بودن کسی...

پی نوشت:

این روزها فقط خودم خودم را درک می کنم نه هیچ کس و نه هیچ چیز...

که حتی در دل سنگ هم راهی برای عبور هست...

پی نوشت

بعد از هر سختی یک آسانی هست... ان مع العسر یسرا...