تو همان مخاطب نابی
اندوه عام شدن در دلم نمی ماند ؟!
.
.
.
ای خاص ترین مخاطب ممکن
نظری بر حرفهای ما بگذار
نظری که با جان و دل بخوانمش نه با چَشمانم