بزرگیش را ... سکوتش را ... عظمتش را ...

اُبهتش را ... تنهاییش را ...

حکمتش را ... صبرش را ... و ... و ...

بودنش عادتیست ، مثل نفس کشیدن !

خدا را میگویم ...

پی نوشت:

کاش به درجاتی برسم که تمام وجودم خدا شود ... و خواستن توانستن است ... پس من می توانم و می شود... بسم الله ...